آنتی بیوتیک های بتا-لاکتوم: پنی سیلین پنام

چکیده

مشاهدات Alexander Fleming در سال 1929 که کلونی های استافیلوکسی روی سطح آلوده شده با قارچ کپکى سبز تجزیه شده بودند، کشفی بود که منجر به توسعه ی آنتی بیوتیک ها شد. در سال 1940، Chain و Florey و همکارانشان، برای اولین بار کمیت های کافی از پنی سیلین را از کاشت های notatum قارچ کپکى سبز تولید کردند. تقریبا یک دهه بعد، پنی سیلین G به طور گسترده برای مصرف کلینیکی در دسترس قرار گرفت.
در مصرف کلینیکی، این آنتی بیوتیک دارای محدودیت هایی بود که شامل ناپایداری نسبی در اسید معده، مستعد خنثی شدن توسط بتا-لاکتوم و خنثی شدن نسبی در مقابل باکتری منفی Gram مهم از نظر کلینیکی می باشد. این خنثی بودن در مقابل میله های منفی Gram از موارد زیر ناشی شده است: 1) ناتوانی برای نفوذ در دیواره ی سلولی Gram منفی، 2) کمبود نواحی پیوندی دردسترس (پروتئین های پیوند پنی سیلین) یا 3) خنثی شدن آنزیمی. تحقیقات گسترده منجر به تجزیه ی نیمه ی فعال، اسید آمینوپنی سیلین6 در مولکول پنی سیلین شد.

تعداد صفحات مقاله فارسی:10 صفحه
مقاله انگلیسی موجود نمیباشد.